God straft onmiddellijk [doch niet te streng bij kleine zonde]

Vier Koreanen horen boven dat de metro beneden aankomt, onder aan de trap en achter het hoekje. Ze beginnen te lopen, trekken hun stewardessenkoffers op wieltjes achter zich aan en daveren de eerste treden van de stilstaande roltrap af. Mensen beneden stappen uit de metrostellen, komen het hoekje om en lopen de trappen op. Ze lopen voorbij een sensor, de roltrap zet zich in beweging.

Kreetjes klinken. Vier Koreanen liggen op een hoopje bovenaan de roltrap naar boven, op hetzelfde hoopje vier stewardessenkoffers op wieltjes.

Ik moet ermee gelachen hebben. Ja, ik moet ermee gelachen hebben, het kan niet anders, want toen ik enkele minuten later perron 6 opliep zette de trein naar Gent zich net in beweging. Maar het was niet kwaad bedoeld geweest en bovendien niet meer dan een glimlach, zulks beseft toch het alwetend oog. En was er schade geweest, ik zou geholpen hebben.. Dat overtuigde. De volgende trein kwam acht minuten later. Ik sms'te lief: ik ben bijna weer thuis.