het perenblog

Ze waren met een tiental. Ze zaten eerst op hun knieën in een kring op de grond en dan begonnen ze te dansen. Ze bleken stukken servies bij zich te hebben, borden en theepotten, die in de naam van de kunst vernield mochten worden. Theekopjes werden omgekeerd op het parket gezet en met het hoofd bewerkt.

Ik zat iets verder op de vloer met een lauw-warme thee en keek ernaar. Rechts van mij zat Kristien Hemmerechts. De baby de ze bij zich had was onrustig en kroop voortdurend tegen mijn knie aan. Even wou ik haar aanspreken, zeggen ik zag u donderdag op de RTBF, maar het leek mij wat mager. Ik keek naar een peuter links, op een beige kussen. Hij brabbelde iets, ik verstond hem niet, brabbelde terug, of nee, het was een dwerg; hij sprak een voor mij onverstaanbaar Limburgs. Het was een dwerg en ik lachte hem toe. De baby zat ondertussen op mijn knie en Kristien, die handschoenen had aangetrokken, controleerde de pamper. Ik zei: "Dans une grande ville, il faut être prudent en traversant la rue."

Tegen die tijd werd ik wakker, ik hoorde kerkklokken en nog kerkklokken en dacht: de paus is dood. Een check op vrtnieuws.net bracht mij tot rust.