ik weet nog hoe je daar toen ik 10 was koekjes van Lu kon ruiken, door de fabriek op de noordelijke oever. Misschien kan dat nog steeds. Wie weet.

Het was zaterdagavond, tegen kwart voor acht. Ik reed met de trein over het Albertkanaal bij Herentals. Het water was onder de al zakkende zon tegelijkertijd blinkend blauw en oranje en metalig grijs, onbewogen, zwaar, kwikkig.

Schuin tegenover me was net een bejaard koppel komen zitten. Hun stokken lagen op het tafeltje. Ook zij staarden naar buiten en vonden het uitzicht – hoewel ze natuurlijk al heel wat gezien hadden in hun leven – wonderlijk mooi.

Ze begonnen trompetterend stinkende winden te laten. De rest van de rit hield ik voortdurend mijn vingers onder en tegen mijn neus.