[En zo verlaat hij als een bliksemschicht het huis, met het idee dat hij niet de buitenwereld betreedt maar een min of meer openbaar verlengstuk van de ongezonde en wellustige oven waarin hij begint te verdampen, op sandalen en in de kleren als van een zwerver die hij 's zomers altijd draagt, wanneer hij de hele dag opgesloten zit in zijn kamer, en in de winter niet warm genoeg gekleed, zonder sokken terwijl zijn pyjamamouwen onder de dunne trui uit komen. (uit: Alan Pauls De geschiedenis van het huilen. Meulenhoff, 2008. p 88.)]van Occy
16.6.09
>> peren >> 21:26 >>
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten