Gisteren was ik in het ziekenhuis en Etienne lag naast me. In het begin bewoog hij, maar na enkele minuten al hield hij daar mee op. Etienne leek wel dood. Tot hij begon te snurken. Toen leek hij levend. Tot ik merkte dat het gesnurk niet uit Etienne, maar uit zijn volumetrische pomp kwam. Toen leek hij doder dan ooit. Na drie uur schuifelde hij naar het toilet om daar met de deur open omstandig zijn gevoeg te doen.
Een verpleegster vertelde me nadien dat ze ooit lessen chemie kreeg van een dwerg. Alle leerlingen hadden schrik van hem en hij gooide met zijn bordenwisser.
10.9.10
hoe Etienne me deed denken aan de man die ballen in tomatensaus uit een pot waardevoller vond dan stoverij uit een pot
9.9.10
lammetjes en witgat
Buiten het ziekenhuis stond een aanzienlijke rozemarijnstruik. Ik stak mijn handen erin. Lammetjes, dacht ik. Ineens ook maar mijn armen erin, tot mijn oksels - het was immers warm geweest en ik had gezweet.
Thuis, zo herinnerde ik me, had ik op de pc nog een natuurfilm die ik maakte van een witgat.
3.9.10
eind jaren '80, zo inenen
Vanavond herinnerde ik me hoe ik eind jaren '80 samen met mijn moeder naar Langs de kade keek. Zij zat dan in de zetel en ik zat op de vloer.
Eind jaren '80 was ik ongerust dat ik zou afstuderen van de lagere school zonder dat iemand me daar geleerd zou hebben hoe ik een cheque moest invullen. Het echte leven zou me nog zwaar vallen. Dat zag ik zo aankomen, eind jaren '80.
Abonneren op:
Posts (Atom)
