het perenblog

Gisteren, vrijdag, zag ik in het Noordstation in Brussel een zangvogeltje met een pigmentafwijking. Het was helemaal wit en vloog zo'n halve meter boven spoor 10 naar het noorden. Ik had mijn verrekijker in mijn tas zitten, maar die haalde ik niet boven en evenmin rende ik het dier achterna. Er waren veel mensen op het perron, ook mijn collega's E. en N.

E. had de vogel ook gezien - dat kwam door mijn mimiek - maar haar enthousiasme was bescheidener dan het mijne. N. vertelde op de trein dat ze De verzopen katten en de Hollander niet uitgelezen heeft. Na twee verlengingen moest het pas half uitgelezen weer terug naar de bib. Later, ter hoogte van Mechelen, vroeg ze ook nog of ze mijn verrekijker eens mocht zien. Ze liet het obsceen klinken. Of ze liet het niet obsceen klinken, maar het klonk obsceen, dat alleszins.