Zoekend naar lijm, vond ik in een bureaula deze notitie:

11.09.'12   Het regent. Ik zit op de trein naar Brussel met Voskuil en koffie. Ik had natuurlijk beter de stoptrein genomen in plaats van de intercity.  

Later maakte ik soep van asperges, boter, water en zout. Op het keukenblad had ik de cd-speler uit de slaapkamer gezet, erin: De lachende derde. De jeugd van tegenwoordig.

[Want Arthur kon zo bliksemsnel en tersluiks knipogen dat ge eraan kon twijfelen of hij het wel gedaan had. (uit: Erik Vlaminck Miranda van Frituur Miranda. Wereldbibliotheek, 2013. p 25.)]

Vanmiddag ving ik in lokaal 116 een muis in een plastic koffiebekertje, ja in een gobletje.

Ik liep met muis en goblet de trap af, denkend: Hoe Maarten koning is dit? Hoe Detlev van Heest? En ook: Internagellaktisch, de wereld is weer plat ja, op je bolle bips na.

Ik liep dus uitgelaten de trap af, hal door, pleintje over, laantje in en liet de muis weer vrij naast de houtzagerij. Het dier leek in shock. De borst trilde mateloos, maar wegrennen kwam er niet van. De muis lag op zijn zij in het gras.

Na het werk lag het dier er nog steeds. Ik zei tegen E: Ik heb hem gevangen in de 116. Ik wou hem hier vrijlaten. Nu is-ie dood. Het is vergeefsheid, neergeslagen goede bedoeling. Het is een vorm van Voskuil, van Detlev Van Heest. Het is literatuur die tot leven komt. E zei: hij is zo klein.

Het is het einde van een tijdperk; Het bureau is uit.

[Lopend door de Leidsestraat en de P.C. Hooftstraat op zaterdagmiddag, op weg naar de Willemsparkweg om de schaatsen die hij van het Bureau gekregen had te ruilen tegen een kleinere maat, kijkend naar al die brutaal geklede en geverfde vrouwen met hun goedgesneden mannen, wist hij weer dat de wereld naar de bliksem gaat. (uit: J.J. Voskuil Het bureau 7: De dood van Maarten Koning. Van Oorschot, 2000. p 49.)]

[Dat is het ook. De wereld gaat naar de bliksem. (uit: J.J. Voskuil Het bureau 7: De dood van Maarten Koning. Van Oorschot, 2000. p 108.)]

Een meesterlijke reeks boeken.