de Koolmeesstraat // de fluiter (19) // de nieuwe Voskuil

Ik ben er al zeker 100 keer door gefietst, maar dat de Koolmeesstraat Koolmeesstraat heet, weet ik pas sinds vanochtend. Ik zag het bordje toen ik vertraagde voor de lichten, onderweg naar het station Gent-Sint-Pieters. En in het station, daar moeten we zijn voor dit stuk.

Ik was in het station, in de hal, bij de borden met aangekondigde treinen en daar zag ik - je gelooft het niet - de fluiter. Ik zag hem voor ik hem hoorde. Hij leek oud & verlopen, droeg een plastic tas, een minder goed zittende jas. Je kon denken, even: een zwerver. Maar het was de fluiter. Hij liep me voorbij en toen pas hoorde ik hem fluiten, toen pas herkende ik hem, zijn achterkant. De fluiter, met zijn pet.

Hij schuifelde, de handen naast het lichaam, door de hal naar de tunnel onder de sporen en ondertussen floot hij - dat spreekt. Ik wandelde achter hem aan, maar al snel liep ik voor hem uit want zo traag schuifelen, nee, dat kan ik niet. Tussen spoor drie en spoor vier nam hij een Metro van de stapel. Dat duurde enige tijd. Dat ging niet van een leien dakje, hij moest zelfs even het fluiten staken. Daarna keerde hij terug naar de hal. Zelf liep ik verder naar spoor 7. Daar zou ik een kwartier later de trein naar Tongeren nemen.

De fluiter. Ik dacht dat-i dood was, al jaren.

Ik herinner me nu de chikkenbakvuller, nog zo'n onmogelijke ontmoeting in station Gent-Sint-Pieters. En ook al een eerdere keer de fluiter natuurlijk. [Maar nee, die chikkenbakvuller, dat is gelogen zie ik nu, dat was in het noordstation in Brussel. In Gent hóópte ik slechts hem ooit te zien. Ach, het geheugen.]

----

Wel dood is J.J. Voskuil. Maar dat houdt geen nieuwe boeken tegen. Op de trein las ik in Ik ben ik niet. De inleidende tekst - Detlev Van Heest spreekt met Lousje Voskuil - is helemaal wat het zijn moet.