van het niets tot het nu

Ben ik al ooit tijdens een film uit de zaal weggelopen? Ik vroeg het me vanmiddag af, tien minuten ver in Genesis, een behoorlijk slechte documentaire.

Er zat een gedubde verteller met een kookpot in de film en dat had niet gehoeven. Ik weet dat hij een kookpot had omdat de verteller en zijn hutje in de savanne uitgebreid in beeld kwamen; vooral in het begin zorgde dat voor een reeks saaie, hoogdravende en irrelevante opmerkingen links en rechts - we zijn als prauwen die vechten tegen de stroom van de tijd. Je leert hem negeren, je biologische en geestelijke gids, maar dat neemt niet weg dat hij met zijn interventies het tempo blijft breken. Ik had dan liever in de plaats wat meer kikkers gezien, of regen. Zelfs magma.

Pas wanneer er dieren in de film verschijnen, en dat duurt echt een hele tijd, wordt het leuker en krijgen we eindelijk mooie beelden. Echt meeslepend wordt het weliswaar nooit want we springen voortdurend van hot naar her. De verteller zwijgt nu meer, maar de geluidseffecten worden dan weer te sterk; zelfs de voetstappen van de kleinere dieren klinken als monsterpoten uit The lord of the rings. De te nadrukkelijk gemanipuleerde geluiden maken ook dat je niet meer gelooft dat dit-en-dat beest echt "burri-burri" roept bij een territoriumconflict, en geloofwaardigheid is toch altijd meegenomen bij een documentaire.

Misschien is de opzet van de film - het leven sinds het niets tot het nu - wel te ambitieus en kan je toch nog steeds beter een beperkter thema verfilmen. In plaats van een knip-en-plak aaneenlulling van (weliswaar soms mooie) losse stukjes, kan je dan een echt geheel krijgen, dat geen voodoo-verteller behoeft. De brakende slang en de zeepaardjes - de tamtam van het hart weerklinkt - waren wel leuk, maar om voor die 5 minuten naar de bioscoop te gaan..