Herman in Alaska

Er waren opnames van Herman de Coninck op de radio. Ik hoorde zijn stem nooit eerder. Hij las gedichten voor en bromde, klonk vooral aards, als een grote man met krullen en een bril. Vreemd was dat. Even vreemd als Willem Elsschots stem en prosodie, die verdorie een beetje als die van Vitalski klinken. Even vreemd als Remco Campert die op tv een dictee voorleest. Het lijken allemaal nieuwe stemmen die niet passen bij de teksten die ik al langer ken.

Maar ik wen snel en dan komt ook - bam - Verjaardagsvers. Met een trilling over mijn rug valt nu alles samen, hoor je de echtheid in de melancholie. Het valt samen. De stem, de dichter, de vader, de man. Het is als Bart Moeyaert die voorleest uit Broere. Ik beluister de uitzending opnieuw via internet en hoor de enige mogelijke stem. Mooie radio is dat.