lunchen met Gerda

Ik had boterhammen gesmeerd met kaas en kipfilet. Die zouden we tijdens liefs middagpauze opeten in de cultuureel verantwoorde snackbar, zoiets doen we wel vaker.

Links van mij in die snackbar zat een laureate van de gisteren uitgereikte CultuurPrijzen Vlaanderen. Twaalfduizend vijfhonderd euro heeft zij gisteren gewonnen, dacht ik. Proficiat, dacht ik, en schrijft die man aan de andere kant van het tafeltje elk woord op dat zij zegt, of heeft hij ergens een dictafoontje verstopt? Is dat steno? Ik vroeg aan lief of zij wist wie er zoal CultuurPrijzen gewonnen had dit jaar. Zij wist het ook. Ze draagt een witte onderbroek, zei ik. Nee, zei lief, paars. En ze had gelijk: lichtpaars was het. We spraken er nog wat over, en over mensen van vroeger die in studentenverenigingen zaten en ondertussen trouwden. Over de jeugdboekenweek en de kinderjury, over Stockholm, tijdschriften en rode lippenstift. Ik kreeg een telefoontje van iemand die mij werk aanbieden wou; belt u me op het einde van de week opnieuw, zei ik, dan weet ik meer, zei ik. Bedankt. Tot ziens.