een magere hamster

Steve Davis. Hij kijkt, hij krijt. Hij schrijdt over het blauw en neemt iets meer tijd. Niet omdat hij twijfelt, vergis u niet, niet omdat hij geen oplossingen ziet, maar omdat haast geen zin heeft. Hij kijkt, hij krijt, hij speelt. En iedereen – wij, de tv-kijkers, de mensen in de zaal, Stephen Hendry – weet dat de keuze die hij maakt de best mogelijke is.

Hij kent zijn job. Hij kan het. Hij heeft het in zijn vingers, in zijn achterhoofd, in zijn ogen en zijn arm. Verder is hij ongetwijfeld ook vriendelijk en – maar dat naast het 'veld' natuurlijk – extremely witty. Want meer nog dan zijn techniek, meer nog dan zijn anticipatie, is het zijn natuur, zijn vriendelijke ingetogenheid die charmeert. De rust en competentie die hij uitstraalt maken mij fan. Naast deze man wil ik naar het werk pendelen. Bovendien lijkt hij op een magere hamster.

Zondag speelt Davis de finale van het UK Championship. Hij doet dat in York en hij zal daarbij een strik dragen. Zaterdagavond, straks, speel ik snooker met vriend F. Had ik een strik, ik nam hem mee, ik stak hem in mijn broekzak en zou zijn troost voelen tegen mijn bil.

[Zondag op BBC2 om 16.00u en 21.00u. Op diezelfde BBC2 om 24.20, maar dat is iets anders, ook Extras.]