het perenblog

Grote Europese roman (7) - Envoi

[door Koen Peeters, in maart 2007 te gast op het perenblog]

Het boek is af. Het is de Grote Europese Roman geworden, die tegelijk een klein Brussels boekske is geworden. Dites, nous comprendrons-nous un jour? Qui contrôle les langues quand nous nous rencontrons à l’étourdie? Est-ce que parler une langue étrangère signifie plus qu’enfiler une autre veste?
‘Wat is dat voor een schriftje?’ vraagt ze. Ze bladert erdoor. Blaadjes flappen eruit. ‘Je hebt niets op de eerste pagina geschreven.’
Ze geeft het me terug. Terwijl ze naast me staat, schrijf ik op de eerste bladzijde: ‘Grote Europese Roman.’
‘Je hebt nog enkele lege bladzijden achterin.’
‘Ja, daar moet een naschrift komen. Hoe alles afloopt.’
‘Dat klinkt niet als een happy end’, zegt ze en ze schurkt zich dicht tegen mij aan. Het verkeer loeit op de autoweg vlakbij.


Als we die avond in bed naar de regen luisteren, zoeken we samen het juiste werkwoord voor die malse vorm van neerslag ‘Ruisen’ is het best mogelijke woord. We hebben het over geluk, maar niet over tv-geluk, kortstondige extase als fun, dronkenschap of een orgasme. Want, zo bedenken we samen, kunnen we geluk niet beter beschouwen als een langetermijnsaldo, een eeuwigdurende optelsom van geschenken en geschenkjes die we krijgen en geven, gesprekken en gesprekjes, uitgewisselde geheimen als elektrische woorden, licht schrijnende wondjes, gezichten die we nooit vergeten, en dat allemaal opgeteld en opgeteld en opgeteld, misschien zelfs van verschillende levens bij elkaar? Misschien wordt dit soort geluk met stukjes opgebouwd en doorgegeven van generatie op generatie, families, geslachten? Zoals foto’s in een album?