Luuk Christiaens schenkt er twee op één avond:
Herfstonweer: het weerlichtte, echter niet boven in de lucht, maar beneden in een laan, tussen de bomen, bijna zonder donder, zonder regen; slechts een sterker bomenruisen na de bliksemstralen, die niet flitsten maar eerder oplichtten, heel geleidelijk, langzamerhand, voor het oog te volgen. (uit: Peter Handke De last van de wereld. Arbeiderspers, 1978. p 222.)
Zijn ogen deden wat zeer door de bliksem of van het huilen (dat kan ik niet uitmaken) maar zijn inmiddels hersteld. (uit: Lord Byron Brieven en dagboeken. Arbeiderspers, 1986. p 31.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten