Au Duc de Brabant / maandag

Vannamiddag, achter in Au Duc de Brabant een spiegel, op die spiegel een briefje:

nous ne faisons
pas de crédits
pour ne pas perdre
nos clients !!!!!

Later, op de trein naar huis, bolde ik mijn wangen en krulde ik mijn onderlip naar buiten. Ik keek naar mezelf in de spiegeling van het raam. Nu het laken van een snookertafel voelen met mijn vingertoppen, dacht ik, of een groenling volgen met een verrekijker. En: ik lijk wel Popeye.