Dinsdag zag ik acht distelvinken fourageren in een elzenbosje. Ik nam er vijf foto's van door mijn verrekijker; digiscoping heet dat en uit de losse & onderkoelde pols is het verdomd onpraktisch. Op één van de foto's bleken naderhand ook echt vogels te staan.


De modder die aan mijn laarzen zat is inmiddels opgedroogd en ligt in hoopjes op de vloer in de hal.

[Hij denkt aan die Texaanse opzichter die drie keer door de bliksem was getroffen. (uit: Nicolas Dickner Nikolski. Ailantus, 2008. p 137.)]

Er zaten geen andere patiënten in de wachtzaal en misschien was het daardoor dat de muziek me zo luid leek. Het was Thunderstruck van AC/DC. Feestelijk.

De dokter had vettige handen. Een balsem, zei hij, om ze minder ruw te maken. We maakten grapjes, we waren allebei goedgezind. Hij omdat ik de laatste patiënt was, ik omdat de dokter mijn foto's zeer geruststellend had gevonden. We praatten over zijn vrouw en zijn dochter; tja, hoe gaat dat? Hij had mijn gewicht nog nodig ook.

Ik zei: ik haal mijn geld uit mijn zakken, dat scheelt.
Hij: en je gsm, je sleutels.
Ik: en mijn rode botsbal.

Wetenschappelijk is nu vastgesteld: ik weeg 73.4 kg, ik ben 184 cm groot.

Dit merkte ik gisteren: mijn sjaal en mijn tandenborstel hebben exact dezelfde kleur. Het is een soort mooi blauw.

dat het een wild leven is

Ik at pita in een zaak waar ik de baseballknuppel achter de toog kon zien hangen. Ik zat in hetzelfde metrostel als Roel van Miek en Roel. Ik las in Door de liefde toegetakeld van Aat Ceelen een passage met een tramlus erin en ook het woord toverviool. Toverviool! En dat terwijl Roel van Miek en Roel vijf meter verderop stond. Waw.

[En daarna de koelte bij het betreden van de hal in Šporkova 12, de vlak naast de ingang in de muur verzonken loden kast voor de elektriciteit met het symbool van de omlaagkomende bliksemschicht, de achtbladige mozaïekbloem in de gespikkelde kunststenen vloer van de entree, duifgrijs en sneeuwwit, de vochtige geur van kalk, de licht stijgende trap, de op regelmatige afstanden geplaatste hazelnootvormige ijzeren knoppen op de handlijst van de leuning – allemaal letters en tekens uit de letterbak der vergeten dingen, dacht ik, en daarbij raakte ik in zo'n gelukkige en tegelijk angstige verwarring dat ik meer dan eens op de treden van het stille trappenhuis moest gaan zitten met mijn hoofd tegen de muur geleund. (uit: W.G. Sebald Austerlitz. De Bezige Bij, 2003. p 173-174.)]

[How quickly a young man's senses assemble and assimilate the data that are relevant! Without seeming even to look in that direction he had performed the most amazing feat of lightning calculation known to the human faculties. He had added up all the young ladies of his acquaintance, and found the sum total less than the girl before him. (uit: Christopher Morley The haunted bookshop. Lippincott, 1955. p 85.)]

van Occy

[There was much crossing out, but Stela could read parts of sentences: "... only a lightning rod used to draw the people's attention away from their real problems." (uit: Geraldine Brooks People of the book. Fourth Estate, 2008. p 57.)]

van Occy

[De liefdesgod had mij van m'n zolen gebliksemd. Ik sprak zojuist over vergeefsheid; wel, de hele vergeefsheid was verdwenen. (uit: Aat Ceelen Door de liefde toegetakeld. Nieuw Amsterdam, 2007. p 7.)]

[Donkere wolken pakken samen boven ons hoofd en worden alsmaar dreigender. In de verte klinken donderslagen. Het dagelijkse onweer - typisch voor het regenseizoen - komt eraan. Het landschap neemt achtereenvolgens een moeilijk te omschrijven gamma van kleurschakeringen aan en vervaagt weldra in de schemering. Enorme bliksemschichten splijten de hemel in tweeën (Leopold III in: Prinses Esmeralda van België Leopold III fotograaf. Lannoo, 2006. p 49.)]