het perenblog

Ik merkte dat er in mijn Blogger elf ongepubliceerde oude stukken stonden.  Twee drie vier jaar oud.  Acht van die posts plakte ik hieronder, de drie andere wiste ik.

Ik fietste donderdag langs de steenweg en ik vond dat ik eens binnen moest gaan bij de Seats and Sofas. Ik kwam er neerder.

De Seats and Sofas is een hal vol zetels. Bij de zetels staat, zit, hangt een kluit verkopers. Ze zijn in pak, maar ook weer niet want groot op hun hemd staat "Seats and Sofas". Het meest doen ze denken aan tweedehandse-autoverkopers uit Amerikaanse films. De helft staat opgeblazen maar enthousiast achter de das en wil wel eens employee of the month worden. De andere helft wacht tot hij naar huis mag om die fles gin in de linkse keukenkast te zoeken of was er nog een scheut whisky? De derde helft zit stiekem in een hoek van de hal te roken terwijl de eerste helft bij nader inzien toch ook niet per sé deze maand al employee of the month wil zijn en zich luidruchtig aan het telefoneren zet.

Achter in de hal zijn kantoortjes, ook die zoals je ze je kan voorstellen als je aan tweedehandse-autozaken uit Amerika denkt, en rond dat alles muren beschilderd met taferelen van het Amerika uit onze jongenskoppen: canyons, woestijnen, goudmijnen en een Mount Rushmore. Deze muren zijn wellicht 's winkels grootste troef, creëren het unieke Seats and Sofas-gevoel. Er zijn nog hallen vol zetels en met de geuren van stiekem gerook, maar wie biedt nog een diorama van 360°? Wie heeft buigende zwarte bediendes die je aan de ingang een prijslijst presenteren? Waar kijken oude presidenten je aan, loerend van tussen plastieken varens? Ja, de Seats and Sofas is een topper voor de geïnteresseerde.

Het is een vorm van toerisme, erg democratisch toerisme. Vandaag keerde ik er terug. Het is als kijken naar de koers. Het kost niets, je hoeft je niet speciaal aan te kleden, en je kan er je namiddagen mee verdrijven, foto's nemen mag. Niet dat ik er iets kocht, of dat ik er ooit van mijn vriendin iets zal mogen kopen, maar dat is op de steenweg niet zo belangrijk. Het gaat om de beleving, het op-de-steenweg-zijn.

Amper een kilometer verderop, trouwens, was de Lunch Garden. Daar kwam ik wel al eens. Het is een steenweg-restaurant, een democratisch restaurant. Het was er democratisch druk. Bij een vrouw met gouden voortanden bestelde ik hamrolletjes met witloof en puree. Het was niet lekker.

 

 ------

 

Ik zat vannamiddag een half uur in de Dôme. Ik was er gelukkig. Dat kan.

 

 ------

 

Deze regels uit Wolf zijn erg aardig. De rest is veeleer bedenkelijk.

Mevrouw Sibyl was dagenlang bezig geweest een drank met grote toverkracht te bereiden, die allerlei zieke dieren beter kon maken. Toevallig was zij juist daarmede klaar. Het fornuis gloeide nog na, en Mevrouw Sibyl liet Wolf een grote glazen kolf zien waar de geneeskrachtige drank in stond, die een prachtige paarse kleur had.

‘Dat moet een heel werk geweest zijn,’ zeide Wolf, terwijl hij heel even de nog warme glazen kolf vast mocht houden en tegen het licht houden. Hij vond Mevrouw Sibyl erg knap, en bewonderde haar geduld, om die heilzame drank speciaal voor dieren te maken.

 

 ------

Ik stond tussen twee t-shirts te twijfelen vanmiddag. Ik stond bij het ophangen van de donkere dertig graden te twijfelen welk t-shirt nu eigenlijk mijn favoriete t-shirt is. Dit of dat.

Welk het ook wordt, ik ben een saaie man.

 

 ------

Ik kocht een nieuwe botsbal in het station. Eén van de botsbalautomaten zit nu vol kaugomballen. Er blijft er nog één over. Vanuit de hal vooraan keek ik in de tunnel die onder de sporen door loopt, van 1 tot 12. Er liep niemand door.

[Ook in de Delhaize is de botsbalautomaat hervormd, hervuld. Hij zit nu vol met iets anders; ik geloof dat het hondjes zijn.]

Mijn nieuwe botsbal komt uit China. Ik botste ermee in de stationshal. We zijn een internationaal gezelschap.

 

 ------

 

Ik neem zelden bussen, behalve de afgelopen dagen.

Vorige vrijdag nam ik bus 21 van Station Antwerpen-Berchem naar Wilrijk. Later die dag bus 17 van Wilrijk tot Antwerpen. Op zondag nam ik bus 210 van de Rooseveltplaats in Antwerpen tot in Zandhoven. Op dinsdag reed ik vanaf metrohalte Zwarte Vijvers (Molenbeek) met bus 129 naar Dilbeek en ook weer terug. Op woensdagochtend reed ik met bus 87 (MIVB) van metrohalte Simonis (Koekelberg) in de richting van Basilix. Wat een avontuur.

 

­­­­­­­­­­­

 ------

woensdagavond 21.25u

 

In metrohalte Ribaucourt worden de leuningen van de roltrap gepoetst en ook de vloer en de rode stoeltjes. Ik noteer dat in mijn bruine boekje.

 

 ------

­­­­­­­­­­­­­

 

fietsen in korte broek, dat is pas echt vakantie. En bovendien: korte broeken zijn sneller droog.