Gie Bogaert zit in mijn reactiebox. De man die - zo stel ik me voor - ooit eens op een dinsdagmiddag op café zat, koffie dronk, een bierviltje in zijn jaszak stak. Thuis, achter een bureau, dat viltje weer bovenhaalde, het zo beschreef:
De bode keek naar het huis van Ruth. De luiken waren nog dicht. Ruth laat de luiken de hele ochtend dicht. Tegen de zon, zegt Ruth.Zei ik al dat het bureauvlak vrij was, maar helemaal omgeven door rommel, viltjes, mappen, ook een vetplant? Geel zonlicht viel binnen door een ruit met blinden, maakte al dat dwarrelend stof zichtbaar. En Gie Bogaert keek naar die woorden, dat licht, dat stof en was tevreden. Zo ging het.
Dit staat vast: uiteindelijk, jaren later, kroop die man dus in mijn reactiebox, heb ik hem blijkbaar via Google tot hier gelokt. Door enkele lovende woorden zoals deze. Het maakte mij blij. Ja. Bedankt. Tot ziens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten