de Mortelputstraat / Sint-Martens-Latem

Ik was nog niet aan de kerk van Sint-Martens-Latem toen ik werd aangevallen door een hond, een Jack Russell genaamd Jack. Hij was aangelijnd en zijn lijn was net te kort – hij raakte net niet bij mijn benen. Eerst dacht ik oef, maar snel daarna jammer want ik wil al lang eens testen of je zodanig hard tegen hondjes kan schoppen dat ze wegvliegen en hoever ze dan kunnen wegvliegen.

Ik kneep mijn remmen dicht, stopte, stapte af, ging achter mijn fiets staan – ja, zo ben ik dan weer wel – en riep zo luid ik kon naar Jack: Zoekt gij boel misschien, hier in Latem! Ja, gij, Jack! Zoekt gij boel! Ik probeerde te klinken als Johnny uit Aanrijding in Moskou. Ik vond mijn Latem zo geslaagd dat ik het nog een paar keer riep: Latem! Latem! Latem! Ik lichtte mijn fiets hierbij telkens een paar centimeter omhoog en liet hem dan weer op het fietspad stuiteren. Jack had hier niet van terug, nee nee nee. Hij zat nog steeds tussen de benen van zijn baas toen ik mijn weg naar de plas verderzette.

[De plas? Ja, de plas! Ik fietste naar de westerplas in Sint-Martens-Latem want daarrond was de voorbije week een paar keer een roodborsttapuit gezien en roodborsttapuiten zijn topvogels, zoals vossen topfietsen zijn en mijn nieuwe fiets, eigenlijk ook een vos, is enigszins rood. Redenen genoeg dus.]

[Bij de westerplas scheen de zon, een echt tapuitenweertje was het eigenlijk. Dat ik die roodborsttapuit niet zag, was dan natuurlijk helemaal niet erg, nee, bijzaak. Er was wel een veldleeuwerik en bergeenden en er vloog een ooievaar over, naar het westen. Boven een uithoek van de plas trilde al een hele wolk muggetjes.]

Terugkeren langs de kerk van Sint-Martens-Latem leek mij niet aan te raden en dus nam ik de fietsknooppunten (22-79-88-67-63-56-52-4) naar huis, naar mijn lief, en 's avonds aten we samen een pizza en een cheeseburger in De Lounge. Omdat het een zeer zomerse dag vol avontuur geweest was, nam ik er een Looza B3 bij.