de fluiter (10)

Er is hier geen voortuin, er is hier een extra brede stoep. Mensen die op de stoep willen stilstaan doen dat dus beter hier, voor de ruit, dan elders in de straat waar er wel tuinen zijn, waar de stoep maar een tegel of vijf breed is. Hier heb je ruimte.

Sinds een maand of twee zijn er twee vaste stilstaanders, habitués. Ze zijn een jaar of veertien en een jongetje en een meisje. Vrijdag na schooltijd komen ze hier en krijgt hij kusjes. Er wordt dan een kwartiertje gegniffeld en gefrunnikt aan lange lokken en daarna verdwijnen ze weer. Hij naar rechts, zij naar links.

Het kan natuurlijk zijn dat het al vaker gebeurde, maar vandaag was het de eerste keer dat ik het zag, vandaag waren ze er samen met de fluiter. Ik zag dat zij hem al hoorden voor ik hem hoorde. Ik zag ze kijken, glimlachen. Ik zag hoe ze hem nakeken en nog eens naar elkaar glimlachten. Dan, pats, een zoen op haar neus – mooi toch – en ze verdwenen. Hij naar rechts, zij naar links.