De vloer in de woonkamer is een witte toile cirée met rode en gele decoratieve elementen. Een tweebenige worm schuift erover van zuid naar noord, sneller dan je denken zou, en dan – plots – verdwijnt het zilveren lijfje. Ik sta recht en kom een stap dichter, draai mezelf tweemaal rond. Hij verdween in een gaatje. Het is rond; een sigarettengaatje zou het kunnen zijn of misschien steunde een nordic walker er te stevig: het is rond. Door het gaatje trillen bruine haren en ik denk: dat is die worm van vorige maand, ik maakte er toen een foto van. Ik spring op het gaatje. En nog, en nog en ook errond want wie weet hoever gleed die zilveren al niet verder, en nog en nog. Ik zweet en ben duizelig maar ik spring, en nog en nog.
De toile cirée komt helemaal in plooien en deuken te liggen. Ik ga opnieuw zitten en op handen en voeten probeer ik alles strak en recht te trekken. De lamp staat bij het raam vanochtend. De lamp valt bijna door de schokken naar links en rechts. Er is te veel toile cirée. Ik leg me neer op de zetel; een geweldige liedtekst borrelt op in mijn hoofd en ik denk: deze mag ik niet vergeten.
Ik word wakker. Ik eet een pannenkoek. Ik zet de computer aan en typ "dromen zonder
Kristien Hemmerechts". Het liedje rijmde, de woorden ben ik kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten