Grote Europese roman (2) - Brussel
[door Koen Peeters, in maart 2007 te gast op het perenblog]
Ik loop de stad in en ga in de Nieuwstraat staan kijken voor de etalage van een juwelierszaak. Dat heb ik nooit eerder gedaan. Ja, dat kitscherige goud, en de manier waarop vrouwen hun vingers bevalliger weten te maken, een nek hoger en ranker, de naaktheid van het menselijk lichaam beter kunnen kleden. Geboeid kijk ik toe, misschien ben ik zelfs een potentiële koper. Ik loer naar binnen. Achter de toonbank staat de juwelier, en voor hem staat een man onhandig te gebaren. Ik hoor een vaag geroep.
Plotseling gaat een sirene, in de winkel springt een blauw zwaailicht aan en de buitendeur vliegt open. Ik sta vlak naast de deur als de overvaller, een jongeman van amper twintig, naar buiten stormt, met in zijn hand een doorzichtige plastic zak waarin iets blinkt.
Wellicht wat goud.
Ik, die nooit een held ben geweest, steek toevallig mijn been uit, en de overvaller kan niet anders dan met zijn volle geweld ertegenaan lopen. Even klauwt hij in de lucht. Hij valt neer, smakt tegen het trottoir op zijn gezicht, en waarschijnlijk omdat ik dat al eerder zag op tv, grijp ik de arm van de overvaller en draai die op zijn rug. Ik ga boven op hem zitten, zonder nadenken, en terwijl het tot dan toe erg snel gebeurde, gaat alles vanaf nu heel traag. De overvaller kermt als ik hem hard neerduw met mijn knie. Omstanders komen mij aanmoedigen.
‘Ja, hou hem vast. Hou die smeerlap vast.’
Een van hen kan zich amper inhouden en schopt de overvaller. Iemand filmt ons digitaal. Op een vreemde, zeer lichamelijke wijze lig ik boven op deze overvaller, en steeds beter besef ik hoe wankel mijn positie is. Ineens zie ik dat de onhandige overvaller exact de houding aanneemt van een man die gevonden werd in de lava in Pompeji. Deze overvaller is een slordig afgegoten vorm, even anoniem, net zo tegen de grond gesmeten, met pijnlijk vertrokken mond, uitgeschakeld in het diepst van zijn wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten