het perenblog

Grote Europese roman (3) - Athene

[door Koen Peeters, in maart 2007 te gast op het perenblog]

Soms straalde uit zijn postzegels zuiver licht, helderheid, het geluid van de ochtend. Soms ademde zijn verzameling droefheid en lusteloosheid uit. Alsof je niet meer overeind kwam. Even ging Theo naast Elisabeth op het bed liggen. Hij had hoofdpijn en zij legde haar hand op zijn voorhoofd. Toen hij zijn ogen sloot, fluisterde ze in zijn oor: ‘Die onbekende postzegel is van Griekenland. Er staat een tempel op uit Athene.’
‘Athene’, herhaalde Theo, proevend van de letters. ‘Dank je wel, Elisabeth.’
Theo opende het raam en Elisabeth zei hem : ‘Die landen, al die landen, dat is toch onbegonnen werk. Waarom schik je niet gewoon al je mooiste zegels bij elkaar?’
Tussen de bomen, de stapeling van groen, vloog een reiger. De zon brak door de wolken. De hemel viel, een vat vol licht, en daar zat op een tak een tortelduif. Het bracht Theo de ingeving die hij nodig had.


K u r r – kru r r – k u r r.
‘De vogels?’ vroeg Theo.
‘Welja, breng een hoop zegels van vogels bij elkaar.’
‘We zullen vandaag’, zei Theo, ‘alle vogels verhuizen. De grote en de kleine vogels. De gele vogels, de rode vogels, de bruine vogels. De zangvogels en de andere vogels.’
Elisabeth Weiss voegde eraan toe: ‘Dit werk dient fluitend te gebeuren.’