het perenblog

Grote Europese roman (4) - Londen

[door Koen Peeters, in maart 2007 te gast op het perenblog]

Er staan twee extra bobby’s voor het hotel. Met mijn koffer in de hand loop ik van Park Lane voorbij Green Park naar Piccadilly. Bij een krantenkiosk lees ik opnieuw: er is meer nieuws over die Bigley.
Ja, er is nieuws over Bigley, ik weet het intussen.
Ronduit kruiperig is het personeel van Le Méridien Piccadilly. Ze vragen of ik goed geslapen heb in dat vreemde hotel, ze excuseren zich ten overvloede. Ik wuif het weg. Als ze me nog iets vragen, zeg ik honingzoet dat alles OK is.
Ik vraag: ‘Is everything OK when I say it’s OK?’
Dat vinden ze OK, alsof ik een constructieve afspraak met hen maak.
Veel mannen in de lobby dragen een rode, net zo protserige das als ik. Aan de deurknop van mijn kamer hangt een plastic zakje met daarin vers van de pers een brandend actueel tijdschrift vol exclusieve trouwfoto’s van Britney Spears met al haar babyvette vriendjes en diep uitgesneden vriendinnetjes. Mijn nieuwe kamer is mooier dan de vorige. Parket, twee badkamers, twee tv’s en er hangen ingekaderde, gesigneerde tekeningen van Matisse boven het toilet. Op mijn hoofdkussen ligt een handgeschreven briefje met de weersvermelding voor vandaag: ‘Rain. We’re so sorry.’ Op het tafeltje staat een schoteltje met fruit, met opnieuw handgeschreven welkomstgroeten.


Bij de receptie bestel ik een zaaltje waar ik vandaag en morgen mijn zakelijke contacten kan hebben.
Er wordt meteen aangeklopt: ‘Everything OK?’
Ja, natuurlijk is alles nog OK. Ze brengen me naar een luxueus hok van vijf bij vijf meter, met een tafel en vier stoelen. Eén wand is geheel bedekt met spiegelglas. De spiegel is van een zuiverheid die ik nooit eerder zag: de werkelijkheid verdubbeld, loepzuiver, de realiteit maal twee.