het perenblog

Maandagavond zag ik R. op het werk. Ze las Murakami, Norwegian Wood. Dat hoofdpersonage, zei ik haar, zag ik destijds nooit voor me als een Japanner. Het was veeleer Frank Vercruyssen. In de andere boeken van Murakami net hetzelfde; de mannelijke hoofdrol is voor mij áltijd Frank Vercruyssen. Alsof de boeken al verfilmd zijn.

We liepen samen de trap af, de gangen door en naar buiten. De bus van de MIVB zou binnen acht minuten komen. Dat het nog warm was, zei ze. Ja, zei ik.

Wachtend op de bus vertelde ik haar het verhaal over James Joyce en metrostation Ribaucourt, het verhaal dat ik tegenwoordig voortdurend vertel. Aan iedereen. Ik dacht er dadelijk bij dat ik daarmee moet ophouden. Sinds wanneer vertel ik zo'n verhalen? Ik moet dat toch niet doen? Ik ben Gie Bogaert niet. Ik moet daarmee ophouden.