maar Rika, wat kon zaalger voor mij zijn?

La Esterella is 85 ondertussen en ze maakt deel uit van het beste poëzie-performance-duo dat ik ooit aan het werk zag. 'We doeng ons best hei', zei ze gisteren op de Groenplaats tegen ons, Tom Lanoye, en een Rubens in brons. En dat dat heel goed is verdorie, haar best.

Poëzievoordrachten zijn wel eens saai; vaak kiest men (1) foute sprekers (2) foute gedichten of (3) foute omkaderingen. Doch - en hoera - niets van dat alles gisterennamiddag op de Groenplaats in Antwerpen alwaar Tom Lanoye en La Esterella een poëtisch gelegenheidsduo vormden. Ze stelden er De kathedraal antwoordt voor, het gedicht waarmee de kathedraal (aha) antwoordt (aha!) op de liefdesverklaring van de Boerentoren. Er werd gesproken met begeestering, gesproken met panache, gesproken met voldoende versterking voor een massa-evenement. Een gedicht met klank, een gedicht met ritme, een gedicht dat ook zonder de tekst op papier te begrijpen is, een gedicht dat de massa een hand durft rijken door humor en woorden als "poepke" en "sjokkedeizen". Een omkadering met muziek en woord, zonder saaie stukken, zonder overdaad. En wij, groot publiek met grote goesting, voelden dat het in de lucht hing: perfectie in 't Stad.

Lanoye en La Esterella combineren camp, kwaliteit en volksheid. Doelgroepen vermengen zich, wij gaan heen en vermenigvuldigen ons en iedereen wint. Lanoye bewijst zichzelf als overtuigende "externe stadsopsteller", de nogmaals verhipte La Esterella bezit met O Lieve Vrouwe Toren nog steeds het enige echte Antwerpse volkslied. Samen staan ze voor passie, humor en authenticiteit en wij mogen dat allemaal aanhoren, gratis en voor niks. Wij storen ons eens een keer niet aan de typische Antwerpse hoogmoed, zetten de angst voor groepsdwang nog eens aan de kant, en willen zelf weer Antwirps klappen, willen zelf wonen in de enige echte Vlaamse Metropool aan de Schelde. Optredens als dit houden naties bij elkaar, scheppen trots en eendracht. Welja, waarom niet: vrede, wijsheid en geluk. Daarom dank aan iedereen die deze lekkere brok buiten de muren van het Plantijn en Moretus Museum hielp houden en aan een groot publiek schonk. Daarom leve abc2004. Daarom leve de cultuurmarkt. Daarom leve Antwerpen en haar democratisch linkse regeerders.

moeder

Gisteren verjaarde moeder. Moeder is nu exact twee maal zo oud als ik ben. Ergo: moeder was toen ze mijn moeder werd even oud als ik nu ben. En ik ben de tweede thuis. Dus als ik moeder was, mijn moeder, had ik nu twee kinderen: broer en mijzelf.

Maar ik heb geen kinderen, nee, niet in dit jonge leven, niet overdag. Wel ben ik de afgelopen maanden al twee keer wakker geworden met in mijn hoofd nog een droom met daarin mijn kind. Het is een jongen, een baby nog, en hij heet Seppe. Ik heb er al mee gespeeld, ik heb hem boven mijn hoofd getild, ik heb zijn neus en buik gekust. Ik heb hem achternagezeten toen hij door de parochiezaal van mijn jeugdjarendorp kroop. Lief weet ervan, we weten wat ons te doen staat. Maar nu nog niet. We kunnen het misschien combineren met een huwelijk op 12 april - ook dat uit een droom. En in afwachting hopen dat moeder blij is met haar cadeautje, de ANWB vogelgids van Europa. Hardcover. Go postbode, go!

Peter Bekkers: 'Veel mensen vielen in zee'

Ik lees wel eens een boek. En als dat boek een goed boek is, als er in dat boek sublieme zinnen of passages staan, dan gebeurt het wel eens dat ik citaatjes overtyp op mijn pc. Dan zit ik in de keuken mijn eigen kleine bloemlezing uit de wereldliteratuur te maken. Zo ging het ook met Veel mensen vielen in zee van Peter Bekkers; drie korte alinea's op bladzijde 95-96 en een zinnetje op bladzijde 106 bewaard. Mooi.

En dan was het boek uit. Bladzijde 154. En toen was er even niets meer, enkel lege bladzijden, zelfs geen nummertjes, maar volhardend doorbladerend kwam ik plots nog het kopje 'verantwoording' tegen, met daaronder het volgende:

De auteur heeft het volgende gebruikt uit bestaande literatuur: een beeld uit Die Blechtrommel van Günter Grass, een flard uit Mort à credit van Louis-Ferdinand Céline, een zin uit Nooit meer slapen van Willem Frederik Hermans, een regel uit het gedicht 'Sorpressa' ('Verbijstering') van Federico García Lorca, een paar woorden uit het gedicht 'anti-materie' van Gerrit Achterberg, een stuk of wat gedachten uit Also sprach Zarathustra en Umwertung aller Werte van Friedrich Nietzsche, een korte beschrijving van een familiefoto door Vladimir Nabokov, een stukje uit het verhaal 'Toen Schlemiel naar Warschau ging' van Isaac Bashevis Singer en een zinnetje uit Sphären van Peter Sloterdijk.

Ik dacht aan mijn twee overgetypte stukjes. Bladzijde 95-96 een flard uit Mort à crédit? De zin van bladzijde 106 uit Nooit meer slapen? Het zou wel eens heel goed kunnen. Je zal het altijd hebben. Murphy en zijn vrienden. Niet dat het de waarde van mijn kleine fijne bloemlezing ook maar iets vermindert, maar je zal het toch maar hebben.

Maar ik vind het best wel een leuk idee, zo'n uitgebreidere verantwoording. Niet omdat ik nu per se de exacte ontstaansgeschiedenis van dit boek wil kennen, maar het is altijd fijn te weten wat andere mensen (ook auteurs) lezen, welke schrijvers ze bewonderen en welke leestips ze mee te geven hebben; en ik vermoed dat zo'n verantwoording toch vooral dat is: een uiting van respect voor collega's en een leestip voor lezers. Ik bekijk het alleszins zo.

Verder is het wel grappig dat ik tijdens het lezen van Veel mensen vielen in zee, en nog voor ik wist dat er een verantwoording was, een aantal keer echt dacht dat Peter Bekkers een aantal boeken heeft gelezen die ook ik al eens las. Bij de passages over de vleugels en later het luie oog kreeg ik weer passages uit De onbeweeglijke en Opwaaiende zomerjurken van Oek de Jong in mijn hoofd. Ook qua vertelkleur / sfeer dacht ik regelmatig aan De Jongs verhalen over jongetjes. Nog later kwam er een passage die mij flashbacks aan Annemarie van Haeringens De prinses met de lange haren bezorgde. Doch niets daarvan. Toch niet voor zover Bekkers het zich herinnert of belangrijk genoeg acht.

Misschien moeten we de lege bladzijden vóór de verantwoording daar maar voor gebruiken; misschien moeten wij, bibliotheekboekenlezers, daar de connecties die we zelf tussen dit boek en andere boeken zien maar uit de doeken doen. Ook als leestips. Maar dat zal wel niet mogen van de bibliothecaressen. Jammer toch. Want ik wil best nog boeken lezen die op dit boek lijken.

Peter Bekkers Veel mensen vielen in zee. Breda: De Geus, 2004.

Brussels, where there is no rain

Lou Reed speelt op Marktrock. Nu. Dat is feest.

Gedeeltelijk live op Studio Brussel. Dat is feest; ondanks de reporters ter plaatse is dat feest, en dat wil heel wat zeggen. Misschien had ik er toch moeten zijn. Een feestje. Ik hoor pure essentie.

Al de rest lijkt weer heel lullig.

boekenpluim

Ik heb sinds kort een veertje van een sperwer, een veertje met rossig uiteinde van een volwassen mannelijke sperwer. Het zit tussen bladzijde 92 en 93 van mijn Fågelguide en ik ben er trots op.

Dat is een voorbeeld van een extraatje voor mensen die bibliotheekboeken lezen. Soms zitten er cadeaus tussen. Bijvoorbeeld een sperwerveertje tussen bladzijde 92 en 93 in de ANWB vogelgids van Europa, of leuke bladwijzers met winkellijstjes of mysterieuze getallen; voer voor fantasie en verhalen. Gratis en voor niets en om opnieuw te gebruiken. Het geeft je leeservaring extra geschiedenis.
Soms zitten er ook leessuggesties tussen boeken: bibliotheekbriefjes met de andere boeken van een vorige lezer. Of inzichten: potloodstreepjes bij passages die lezers leuk of belangrijk leken, soms zelfs met commentaren al dan niet zinvol. Potlood in boeken is - op voorwaarde dat het met mate is - bijna altijd leuk. Het is geschiedenis, het is intertekstualiteit, het is maatschappelijke inbedding, het is debat, het verdiept. Ik sta erg open voor toevoegingen in boeken, ben tolerant tot enthousiast. (Behalve voor ezelsoor-bladwijzers; martelstraffen hiervoor.)

Dus voor de eerste helft van augustus: dank aan de lezers van Johan Daisnes De trein der traagheid en dank aan de gulle vogelaar van de ANWB vogelgids van Europa. Pluimen voor iedereen!

lief voor Linden

Lief heeft op het lichtjes fantastische drijfhout een post over foto's in haar hoofd. Ik zou voor haar uitzoeken hoe ze het eenvoudigst ook echte foto's op drijfhout krijgen kan. Zo misschien. Mij lijkt het wel wat. Ziet ook het perenblog er plots weer een heel stuk beter uit.

Dit is Småland. Sjö Linden bij Lönneberga op een namiddag eind juli. Betrekkende luchten en een aanwakkerende wind. Onder water Duitse kinderen en in de vuilnisbak een KEX-verpakking. Straks nog een veiling en een ijsje.

Gisterochtend kwam de warmte, het zweet, de adem en de waas. Maar ik ken de signalen ondertussen en nog voor het zwart doorkwam lag ik al op m'n rug met een vochtige lap op m'n hoofd. Hoe ouder, hoe watjer; het gaat nog steeds door. En donderdag zal er opnieuw angstzweet zijn, zelfs vrijdag en zeker maandag.
En toch was het een dag van geruststelling. Ondanks het onderzoek met de woorden groot, draadje, openhouden en opereren, ondanks de brand achteraf. Geruststelling. Het zal met lief te maken hebben, met haar hand op mijn schouder en haar hand door mijn haar en haar hand bezig met onze vakantiefoto's.

En lief heeft een nieuwe telefoon. En ik heb een biografie voor de Nederlanders, en Wit is altijd schoon (zo'n schoon rijm! en dat voor 1 euro 50..). Ziehier die officiële biografie:

--We weten om wie het gaat-- (1979) is geboren in de Antwerpse Kempen maar woont sinds zijn studies Germaanse talen (Nederlands en Zweeds) in Gent, alwaar hij wel eens wat leest en schrijft. Hij is werkzoekend.

Omdat er sinds de nieuwste Firefox-update een en ander niet meer zo gestroomlijnd verloopt op dit perenblog, had ik gedacht even snel de template te vernieuwen. Mooi en sober, vertrekkend vanuit het eenvoudigste voorbeeld en zonder al te veel tierlantijnen die op een ander gedownload moeten worden. Dat is dus niet gelukt. Vijf uur prutsen om te zien dat het uiteindelijk toch niet in orde komt en dat de preview-functie er anders uitziet dan het online resultaat. Het zijn lappen en het is niet aangenaam. Het is het leven. Soms.

Beter wat solliciteren voor jobs van 20 en 30%. En vooral bij zijn leest blijven. Soms.

Als we hier eens aan meedoen - snel dan wel - en als we deze link en deze link eens bijhouden om later nog eens naar te kijken. leve de digitale fotografie. Gisteravond en vandaag dankzij lief trouwens gezien:

-Canadese gans (kanadagås/aug 2004/park alhier)

Net terug uit Stockholm en Småland, alwaar brandgans en witte kwik welig tieren. En alwaar ik mij deze keer, o.a. door dat welig tieren, liet verleiden tot de aankoop van Fågelguiden. Wie weet slaag ik er zelfs in om elke eerste bewuste waarneming van een soort in dit boekje aan te geven. Met mijn schandalig over-priced, maar niet vegend, vulpotlood uit Åhléns. Voorlopig zijn dat dus:

-brandgans (vitkindad gås/juli 2004/Skeppsholmen)
-witte kwikstaart (Sädesärla/juli 2004/Lönneberga)

En ook dit:

-roodborst (rödhake/aug 2004/liefs terras in Lommel)

U merkt op dat er nieuwe lay-out mogelijkheden zijn binnen Blogger. Ik ook. Al dat goede nieuws. Nu wat tegengewicht: Ik kreeg geen job als lector, ik kreeg geen job als corrector (of is dat ook goed nieuws?), en er zit een gat in mijn lijf waar er geen zou moeten zijn. Dat volstaat. Ja toch..