de fluiter (12)

De gordijnen zijn dicht, de tv staat aan en maakt behoorlijk wat geluid. We zien een vulkaanuitbarsting.

Als de fluiter nu langs zou komen, zou ik hem niet horen. Lief zou hem niet horen. We zouden hem niet zien, we zouden hem niet horen. Dat is natuurlijk niet erg – en we moeten eerlijk zijn: de kans dat de fluiter zich na zessen nog laat zien is uiterst klein – maar we zouden hem niet zien, we zouden hem niet horen. Ik probeer te wennen aan het idee.

Binnen enkele weken zullen we verhuisd zijn. Er zal ook daar een grote ruit zijn, misschien zelfs een nog grotere, maar er ligt geen extra brede stoep achter. Ik zal niet van achter de pc door die ruit kunnen kijken en de kans dat de fluiter er passeert – voor of na zessen – is erg klein, de geijkte route loopt er niet. Hij zal niet voor die ruit daar verschijnen, hij zal híer lopen. Zelfs zonder gordijnen en zonder tv zullen we hem niet horen. Niet om half twaalf en niet om half vier. Niet met blauwe jas, niet met grijze vest. Niet met een bontmuts, niet met een pet van Flandria. We zullen hem niet horen.

Het is daarom dat ik nu, nu het nog kan, nu ik er nog aan denk – want wij vergeten toch zo snel, mijnheer – voor de volledigheid van de documentatie nog zeggen moet dat hij bij harde regen een rode paraplu gebruikt. Zo. Dan kan de wereld nu ten onder gaan met veel vulkanische as.

- eerder: (11) (10) (9) (8bis) (8) (7) (6) (5) (4.5) (4) (3) (2) (1) -