Gesprekken met oude Japanners, kruikjes saké, warme baden, groene thee

Mijn vader had gekookt en na de maaltijd en de religieuze plichtplegingen dronken hij en ik samen een Stille Nacht. Voor het proeven roken we aan onze gevulde glazen en probeerden we woorden voor de geur te bedenken. Mijn vader probeerde 'citrus' - omdat dat altijd geprobeerd moet worden - maar 'geen kaneel' was wellicht onze meest precieze omschrijving.

Ik vroeg mijn vader of ik bierflessen met een kurk erop rechtopstaand of liggend moest bewaren. Hij zei 'de meningen zijn verdeeld.' Ik zei 'je Titsenbier ligt, maar je Bon Voeux staat. Ik zag het in de garage.'

Even goed of beter nog dan lekker bier zijn de boeken van Detlev Van Heest. [De verzopen katten en de Hollander is wellicht het beste dat ik de afgelopen tien jaar las.] Nieuw van hem is Het verdronken land. Plaatsen en personen uit DvkedH komen terug, maar de structuur is eenvoudiger, de toon wat joliger. Twee derde het boek in klinkt hij als een verse Bob Den Uyl - hoe Van Heest ronddwaalt op zoek naar een pensionnetje, het verslag van zijn reis met het koppel Zevenzeeën...

Morgen begin ik in De waarheid omtrent Marie van Jean-Philippe Toussaint. Daar vermoed ik ook Japan in. En ik zal mijn vader mailen 'Vader. We aten gisteravond het restje van je schelvisschotel met een Oude Geuze van Girardin erbij. +Ik zette de tv in het boekenrek en de boom vlak voor de deur naar de gang. Als bijlage enige gezellige foto's. Veel groeten.'

+
[Bliksemsnel besluit ik dit treintje te nemen. (Detelv van Heest Het verdronken land. Van Oorschot, 2011. p 187)]