het was vrijdag en ik dacht: hup

Ik zat op mijn knieën voor het boekenrek en verschoof T U V W en Z. En, hup, daar hoorde ik Koen Peeters. Hij zei Euh en Wel en Als je met de juiste esthetiserende blik rondkijkt, dan word je zielsgelukkig in Brussel. Ik dacht: hup, en: dat schrijf ik op, op een Delhaize-rekening van 68 euro 16 uit mijn achterzak.

Het is goed boeken ordenen bij een interview, dacht ik ook, maar iets warmer zou het hier wel mogen zijn. Ik nam mijn muts uit de gangkast en zette hem op. Podgorica zei Koen Peeters. Podgorica, herhaalde ik, met mijn muts op mijn kop. Podgorica, nog eens. Ik schreef het bij op mijn briefje.

De boeken stonden geordend, ik sprong ondertussen van been op been, rond de tafel, huppen was het, huppelen, en ik zong mee van We are from Barcelona. Hup, dacht ik, nu de fiets op en naar een gezellig café om wat correctiewerk te doen. Ik zocht mijn truien bij elkaar. Mijn muts had ik al op, dat viel mee. Lente, jawel, schoon is het. Buiten zongen de staartmezen. frr-frr, srih-srih-srih!