het perenblog

De ober houdt van grapjes maar zijn Nederlands is niet goed genoeg om ze te doen slagen. De koffie is lauw, de binnenkant van de kop vuil aangeslagen. Als ik terugdenk aan het weekend, doe ik dat bijna met heimwee.

In het plafond van grijze en halfdoorschijnende kunststof staat een kantelraam op een kier. Erdoor zie ik, achter het net tegen de duiven en een roze reclamepaneel met groene letters, nóg een grijs, grijs vlak: de lucht. Een grijs, droefmakend grijs. Het is ondoordringbaar en benauwend. Ik hoor en voel hoe het bloed dik achter mijn oren klopt. Wat ik nu nodig heb, denk ik, is een boek over vogels. Om vast te houden.

Een vriend van de ober komt zijn nieuwe wagen laten zien. De ober en de vriend staan op de drempel, hun handen in hun zakken. Maar. Ach. Doet het ertoe?