het perenblog

Ik lees in het café van De Markten – alweer. W.G. Sebald. Alweer.

Plots en luid hoor ik "Canard! Quack quack. Canard." Ik kijk op. Naast me zitten rond twee tegen elkaar geschoven tafels vijf volwassenen en twee peuters. Ze kijken samen in een prentenboek en leren woorden.

Aan de tafel voor me zit een hond op een stoel. Hij draait zich vaak op zijn stoel naar me om en kijkt me dan aan. Hij ziet er lullig uit en ongelukkig. Door zijn witte vacht heen kan ik de roze schijn van zijn huid zien. Ik wil discreet een foto maken van het tafereel en kan het toestel nog net op tijd naar mijn tafel richten wanneer ik doorheb dat de flits zal afgaan. De tweede foto is beter, voldoende flou. De lucht buiten, achter de ramen naar de inkomhal, wordt al mooi blauw.